δεν θα ήξερα τι είναι εκείνο το άλλο αν δεν είχε έννοια απόδρασης, αν τα δέντρα δεν είχαν φύγει για άγνωστο τόπο, και αν οι μικροί θεοί δεν περίμεναν στο τέλος της ανηφόρας. δεν υπάρχει μέλλον σε αυτόν που κοιτάζει πίσω, ούτε παρελθόν σε αυτόν που περπατάει στο αντίθετο ρεύμα πάνω στο χώμα.
Συνηθίσαμε πια να πηγαίνουμε εκεί που πρέπει, να μας ορίζουν τα κενά της ύπαρξης μας, να αποφεύγουμε το αληθινό δικαιολογώντας την απουσία ζωής με φωτεινά σχήματα, και ρυθμούς που καταπίνουν το μυαλό, το σπάζουν στα δύο και γεννάνε κι άλλα κενά.
Είναι όμως αυτές οι μέρες - ίσως σαν όλες τις άλλες- που δεν προσφέρουν τίποτα. ή περίπου τίποτα.